দুখৰ অশ্ৰু "বৃদ্ধাশ্ৰম"

হেৰা পোনাকনৰ মাক.........

আজি বুকুখন বৰকৈ বিষাইছে বুজিছা .....

মনত পৰিছে অ.....

কত যে হেৰাই গ'ল সেই সোণ সোণোৱালী দিনবোৰ ...

কিমান হেঁপাহেৰে সাজিছিলোঁ ঘৰখনি.....
কিমান যে কল্পনা কৰিছিলোঁ ....
আধাতেই সকলো শেষ হৈ গল.....

উটি গল সময়ৰ সোঁতত .....
আমাৰ সপোনবোৰ .....

আজি বৰকৈ মনত পৰিছে অ..... সেই দিনটোলৈ...
আমাৰ জীৱনলৈ পোনাকন আহিছিল .....
তোমাৰ যে আনন্দৰ সীমা নোহোৱা হৈছিল ....
এবাৰ হাঁহিছিলা এবাৰ কান্দিছিলা......
চুমাৰে উপচায় দিছিলা দুগাল.....

সচাকৈয়ে অ...........পোনাকনৰ মাক.........
ভবাটো নাছিলোঁ সিদিনা ........

হাতে হাত ধৰি খোজ কাঢ়িবলৈ  শিকালোঁ......
উচ্চ শিক্ষাৰে শিক্ষিত কৰিলোঁ........
ডাঙৰ মানুহ হল আমাৰ পোনাকন.........
সকলোৰে বাবে ডাক্তৰ বাবু হল......

আমাৰ বাবে যে সময়ে নোহোৱা হল তাৰ .....
নতুন জীৱন আৰম্ভ হল  চহৰীয়া জীৱন .....

যান্ত্ৰিকতাই........
একেবাৰে কোঙা কৰি পেলালে আমাৰ পোনাকনক......

তাৰ বাবে যে আমি গধুৰ বোজা হৈ গলো......
অৱশেষত বৃদ্ধাশ্ৰম আদৰি ললো .....
দুখ লাগে অ......
বৰ মনত পৰে তালৈ......
আমাৰেই তেজ সি.......

বছৰেকৰ বিহুটি আহিলে......
হেঁপাহৰ ঘৰখনলৈ বৰকৈ মনত পৰে.....
মনত পৰে তাৰ সৰু সৰু অভিমানবোৰলৈ .....
এজোৰ কাপোৰে যে তাৰ মনেই নভৰে......
চহৰৰ পৰা বেগ ভৰাই আনি দিছিলো .....
চাইকেলৰ কেৰিয়াত উঠি নাছি নাছি আহিছিল সি....
নিজকে বহুত সুখী অনুভৱ কৰিছিলোঁ .....
তাৰ হাঁহিত যে সৰগ চুই পাইছিলোঁ .....

আধৰুৱা হৈয়ে ৰৈ গল অ ........
পোনাকনৰ মাক.....আমাৰ সপোনবোৰ .......

আশ্ৰমত যেতিয়া কাঢ়িখন লৈ লাইন পাতি থাকোঁ ..
বুকুখন শুলে বিন্ধা দি বিন্ধে....অ......

জাৰৰ দিনবোৰ যে কপি কপি পাৰ কৰোঁ .....
মনত পৰি যায় অ....
তাক আমাৰ বুকুৰ মাজত ওম দি ৰখা দিনবোৰলৈ ......
দুখ নকৰিবা অ পোনাকনৰ মাক.......
এইয়া যে আমাৰ কপাল...... বুজিছা

হেৰা আজি যে তাৰ ওপজা দিন ......
সি চাগে পাহৰিলে .......

তুমি মই কেনেকৈ পাহৰিম........
ওপজা দিনৰে পৰা ২৭ টা বসন্ত পাৰহৈ গল.....
তাৰ নামৰ চাকিগছি আজিও জ্বলাইছোঁ আমি  ....

ভগৱানৰ ওচৰত কামনা মাথোঁ......

আমাৰ  পোনাকনক কুশলে ৰাখা । ।

 

@@মানস প্ৰতিম খনিকৰ@@

( বিঃদ্ৰঃ = মা দেউতাৰ মৰম অতুলনীয় ......
মা দেউতাৰ অবিহনে জীৱনৰ কোনো মূল্য নাই । 

বৃদ্ধাশ্ৰম  কেতিয়াও মা দেউতাৰ যোগ্য স্থান নহয় ...)